مرغ دل پَر می‌کشد گاهی مسافر می‌شود           در حریمی که کبوتر نیز شاعر می‌شود

از وفور نورها حیرت مکن غیر از بقیع           چـار آیـیـنه کجـا با هم مجـاور می‌شـود

روزگاری خواهد آمد همچو یاقوت کبود           بین مردم تـربت این بقـعـه نادر می‌شود

غربت این روزهایش را نبین، مثل نجف           در جـوارش حوزۀ عـلـمیه دائر می‌شود

گوش شیطان کر به زودی در مزار فاطمه           مـدح مـولایم عـلـی ذکـر منـابر می‌شود

تـازه از بـاب قـبــولـی زیـارت زائـرت           تا که سیلی می‌خورد آسوده خاطر می‌شود

یک سلام از دور، سهم ما کبوتر زاده‌ها           چشم دشمن کور، دل اینگونه زائر می‌شود